Jeśli po tygodniu pęcherzyca u dzieci jest nadal wyświetlany, skontaktuj się z lekarzem w celu dokonania przeglądu podejścia diagnoza i leczenie. W niektórych przypadkach, gdy istnieją problemy z odpornością, dzieci są podawane immunoglobuliny. Noworodki pęcherzyca leczone antybiotykami: metycylinę, oksacylinę, ampicylinę.
Pęcherzyca jest choroba autoimmunologiczną, podczas której pojawiają się liczne pęcherze. Są na nią szczególnie narażone osoby, które przechodzą już jakieś schorzenie z tego obszaru. Chorobę można leczyć farmakologicznie, a sposób leczenia jest dobierany indywidualnie dla każdego pacjenta. Pęcherzyca – co to jest? Pęcherzyca należy do przewlekłych chorób skóry o podłożu autoimmunologicznym. Mechanizm rozwoju polega na produkcji specyficznych białek (przeciwciał) skierowanych przeciwko komórkom naskórka, rozerwaniu połączeń między tymi komórkami z wytworzeniem wolnych przestrzeni. Dochodzi następnie do gromadzenia w nich płynu i formowania pęcherzy. Na rozwinięcie się objawów choroby narażone są osoby z predyspozycją do schorzeń autoimmunologicznych, cierpiących na niektóre z nich (np.: autoimmunologiczne zapalenie tarczycy, reumatoidalne zapalenie stawów lub autoimmunologiczne zapalenie żołądka) oraz ci chorzy, którzy oprócz szczególnej podatności przyjmowali w ostatnim czasie niektóre z leków (penicylamina, kaptopryl). Pęcherzyca jest chorobą o podłożu autoimmunologicznym, w którym układ odpornościowy rozpoznaje własne komórki organizmu jako obce i rozpoczyna proces ich eliminacji. W przypadku pęcherzycy zniszczeniu ulegają komórki naskórka oraz połączenia między nimi. Pęcherzyca – lokalizacja Typowe zmiany mogą lokalizować się dosłownie wszędzie. Najczęściej zajęta jest okolica tułowia, skóra kończyn górnych i dolnych oraz błona śluzowa jamy ustnej. Rozwijające się pęcherze mają różne rozmiary, od kilku milimetrów do kilku centymetrów. Zwykle ich pokrywa jest niezwykle wiotka i ulega uszkodzeniu pod wpływem dotyku (przy jedzeniu, kąpieli lub zmianie garderoby). Powstające wówczas ubytki naskórka określa się mianem nadżerek. Pęcherzyca – kogo dotyka? Pęcherzyca rozwija się głównie u osób dojrzałych, powyżej 25 roku życia. Jak w przypadku większości chorób z autoagresji - częściej dotyczy kobiet. Pęcherzyca – przyczyny Osobnicza predyspozycja do schorzeń z autoagresji – występowanie u pacjenta jednej ze znanych chorób autoimmunologicznych, jak np.: autoimmunologiczne zapalenie wątroby lub żołądka, choroba Gravesa-Basedova Hashimoto (tarczyca) reumatoidalne zapalenie stawów toczeń rumieniowaty układowy łuszczyca, wskazuje na możliwość rozwoju kolejnych o takim samym podłożu; analogicznie tłumaczy się rozwój objawów pęcherzycy wśród osób, których krewni cierpieli na schorzenia o podłożu autoimmunologicznym (jako dziedziczną skłonność do tego typu schorzeń). Przyjmowanie niektórych leków – penicylamina, kaptopryl; nie wywołują one objawów u każdego, wyłącznie u osób szczególnie predysponowanych. Oparzenia słoneczne lub chemiczne skóry – podobnie jak stosowanie określonych grup leków objawy pojawiają się głównie u osób ze skłonnością do chorób autoimmunologicznych. Pęcherzyca – czynniki ryzyka Do najważniejszych czynników ryzyka rozwoju pęcherzycy należą: obecność innych schorzeń z autoagresji – np.: reumatoidalnego zapalenia stawów, tocznia rumieniowatego, zapalenia tarczycy, żołądka, autoimmunologicznego zapalenie wątroby; występowanie przynajmniej jednej z tych chorób zwiększa prawdopodobieństwo rozwoju kolejnej, w tym pęcherzycy; obecność schorzenia z autoagresji u członka rodziny o wysokim stopniu pokrewieństwa, np.: ojca, matki, rodzeństwa; stosowanie przez osoby szczególnie podatne penicylaminy w terapii choroby Wilsona lub zatruciu rtęcią i ołowiem; leczenie nadciśnienia tętniczego inhibitorami konwertazy angiotensyny (kaptopryl); wiek powyżej 25. roku życia; płeć żeńska; oparzenie słoneczne i chemiczne u osób szczególnie predysponowanych. Pęcherzyca - rodzaje Obecnie wyróżnia się kilka typów pęcherzycy. Najbardziej rozpowszechnione są następujące dwa: pęcherzyca zwykła – przeciwciała atakują komórki leżące w głębszych warstwach naskórka, stąd pokrywy powstających pęcherzy są nieco mocniejsze; charakterystyczne jest pierwszeństwo występowania objawów na błonie śluzowej jamy ustnej; pęcherzyca liściasta – przeciwciała zlokalizowane są w warstwach powierzchownych naskórka, co skutkuje wiotkością pęcherzy, stąd wśród zmian zamiast typowych wykwitów dominują głównie nadżerki; pierwsze zmiany lokalizują się głównie na tułowiu i kończynach. Z racji tego, iż w obydwu odmianach pęcherzycy autoprzeciwciała obecne są wyłącznie w obrębie naskórka, po wyleczeniu na skórze nie pozostają szpecące blizny. Pęcherzyca - objawy Kilka najważniejszych objawów pęcherzycy: zaczerwienienie skóry i błony śluzowej jamy ustnej – żywoczerwone, wyraźnie odgraniczone plamy, w obrębie których rozwijać się mogą pęcherze; mają tendencję do zwiększania rozmiarów i szerzenia się w obręb otaczającej skóry; pęcherze – pojawiające się w zmiennej liczbie, różnych rozmiarów; zwykle na bazie żywoczerwonych plam; w zależności od typu pęcherzycy ich pokrywa jest mniej (pęcherzyca zwykła) lub bardziej podatna na uszkodzenia (pęcherzyca liściasta); wypełnione są surowiczym, białawym płynem; widoczne zarówno w obrębie skóry, jak i błony śluzowej; nadżerki – są niczym innym jak ubytkami naskórka, gojącymi się bez pozostawienia blizny; ujawniają się po pęknięciu pokrywy pęcherza; należy je szczególnie zabezpieczać, gdyż rozległe nadżerki stanowią idealne wrota dla zakażeń bakteryjnych; obecne zarówno na skórze, jak i błonie śluzowej; pojawianie się nowych zmian pod wpływem ucisku w pozornie niezmienionej skórze – tzw. objaw Nikolskiego; możliwy do wywołania tylko w trakcie aktywnych procesów chorobowych, nieobecny podczas leczenia lub w okresach remisji; zliszajcowacenie – jest to nadkażenie bakteryjne skóry i błon śluzowych w obrębie nadżerek; początkowo przejrzysta lub biaława wydzielina pęcherzyków ropieje, powstają liczne żółtawe strupy; ból i pieczenie; objawy typowe dla współistniejących schorzeń autoimmunologicznych – warto pamiętać, że choroby o tym podłożu bardzo często występują jednocześnie. Warto pamiętać, że objawy pęcherzycy nie są jednoznaczne. Mogą przypominać nawracającą opryszczkę z wtórna infekcją bakteryjną, toksyczną nekrolizę naskórka w odpowiedzi na zastosowanie barbituranów lub sulfonamidów lub afty błony śluzowej jamy ustnej. Stąd oprócz dokładnego badania fizykalnego konieczna jest ocena mikroskopowa wycinka pobranego ze zmiany. Pęcherzyca - badania Diagnostyka pęcherzycy opiera się między innymi na wywiadzie (rozmowa lekarza z pacjentem na temat dolegliwości) i badaniu fizykalnym (stwierdzenie zmian typowych dla pęcherzycy w obrębie skóry i błony śluzowej jamy ustnej). Jednak najważniejsze jest badanie histologiczne wycinka pobranego ze zmiany. Przeprowadzone jest z użyciem znakowanych fluorescencyjnie przeciwciał. Świecenie preparatu (a dokładnie pokrywy pęcherza) po zadziałaniu promieni UV potwierdza rozpoznanie pęcherzycy. Ostatnim badaniem jest oznaczenie poziomu autoprzeciwciał we krwi. Wykrycie znaczącego miana immunoglobulin klasy G ostatecznie potwierdza rozpoznanie. Przebieg pęcherzycy Objawy pęcherzycy rozwijają się w mechanizmie autoimmunologicznym. U osób szczególnie predysponowanych do tego typu reakcji w wyniku prozaicznej infekcji lub po zażyciu leku dochodzi do produkcji specyficznych białek (określanych również jako autoprzeciwciała) skierowanych przeciwko własnym komórkom. W przypadku pęcherzycy są to komórki naskórka. Łączą się one z białkami obecnymi na powierzchni tych komórek, rozrywają połączenia między nimi, dzięki czemu powstają liczne przestrzenie. W następnej kolejności wypełniają się przesiękiem z drobnych naczyń krwionośnych skóry. W zależności od tego, jak głęboko lokalizują się przeciwciała, górne warstwy naskórka tworzą bardziej lub mniej wytrzymałą pokrywę pęcherzy. Pod wpływem urazu (jedzenie, zmiana odzieży, mycie i wycieranie) dochodzi do jej uszkodzenia z powstaniem nadżerki. Po wprowadzeniu odpowiedniego leczenia (polegającego na wyciszeniu funkcji komórek układu immunologicznego) dochodzi do powolnego ustępowania objawów oraz gojenia się nadżerek bez pozostawienia blizn. Pęcherzyca - zapobieganie Najlepszym sposobem zapobiegania pęcherzycy jest, o ile to możliwe, unikanie czynników ryzyka. Wymienia się przede wszystkim: wycofanie z terapii leków o podejrzanym składzie i zastąpienie ich odpowiednikami o identycznej skuteczności działania, ale innym składzie; stosowanie kremów z wysokimi filtrami UVA/UVB co najmniej 30 min przed wyjściem na słońce oraz cyklicznie co 40 min w trakcie opalania; stosowanie odzieży ochronnej w trakcie pracy z niebezpiecznymi substancjami chemicznymi; skuteczna terapia towarzyszących schorzeń autoimmunologicznych; polega zwykle na zahamowaniu czynności komórek własnego układu odpornościowego, stąd leczenie jednej choroby z autoagresji może zapobiec rozwojowi kolejnej. Należy pamiętać, że u osób szczególnie predysponowanych przestrzeganie zasad profilaktyki może okazać się nie w pełni skuteczne, potrafi natomiast wyraźnie zmniejszyć natężenie objawów oraz wydłużyć okresy remisji. Pęcherzyca – wizyta u lekarza W przypadku stwierdzenia u siebie typowych objawów pęcherzycy należy niezwłocznie udać się do specjalisty dermatologa. Postawienie właściwej diagnozy nie jest łatwe i wymaga przeprowadzenia specjalistycznych badań. Jednak w pierwszej kolejności lekarz zada kilka pytań, na które należy udzielić dokładnych i przemyślanych odpowiedzi. Może to istotnie wpłynąć na proces diagnostyczny. Oto kilka najistotniejszych pytań: Kiedy i gdzie pojawiły się pierwsze objawy? Co nasila objawy, a co je łagodzi? Jakie leki przyjmowano w ostatnim czasie? Czy występują inne choroby autoimmunologiczne u pacjenta lub członka najbliższej rodziny? Pacjent również powinien przygotować swój zestaw pytań. Pomoże to przede wszystkim zrozumieć wszelkie aspekty choroby, tym samym zapewni bardziej efektywną współpracę z lekarzem prowadzącym. Jak długo potrwa leczenie mojego przypadku? Jakie leki przeciwbólowe mogę bezpiecznie przyjmować nie wywołując tym samym dodatkowych objawów? Czy wskazane jest przyjmowanie profilaktycznie antybiotyków w trakcie terapii immunosupresyjnej? Pęcherzyca - leczenie Terapia pęcherzycy oparta jest wyłącznie na metodach farmakologicznych. Stosowane jest leczenie miejscowe i ogólne. Dobierane jest ono indywidualnie dla każdego pacjenta, głównie pod względem odmiany, z jaką mamy do czynienia oraz rozległości i nasilenia zmian. Jest bardziej agresywne w przypadku pęcherzycy zwykłej oraz mniej intensywne w większości przypadków pęcherzycy liściastej. Terapia miejscowa zmian na skórze oraz błonach śluzowych podejmowana jest równie chętnie w każdym przypadku pęcherzycy. Jednak w odmianie liściastej zwykle dominuje. Obejmuje: leki odkażające – należy stosować je codziennie, występują w postaci maści, kremów, aerozoli oraz jako składnik dodawany do kąpieli; głównym zadaniem jest oczyszczanie uszkodzonego naskórka i zapobieganie tym samym zakażeniom bakteryjnym, wirusowym i grzybiczym; antybiotyki - stosowane w postaci maści lub aerozoli; obecnie głównym składnikiem aktywnym jest natamycyna lub neomycyna, środek przeciwbakteryjny i przeciwgrzybiczy; często stosowane są razem z glikokortykosteroidami; zawsze należy unikać aplikacji antybiotyków bez wyraźnych wskazań, gdyż grozi to rozwojem lekooporności (drobnoustroje przestają być wrażliwe na dany antybiotyk); glikokortykosterydy – wykorzystywane w postaci aerozolu lub maści, zwykle w połączeniu z antybiotykiem lub lekiem odkażającym; głównym mechanizmem działania jest miejscowa inaktywacja procesów autoimmunologicznych i zapalnych; obecnie unika się stosowania sterydów w obrębie skóry twarzy; Terapia ogólna doustna lub w postaci iniekcji dożylnych jest obecnie podstawową i najskuteczniejszą metodą leczenia pęcherzycy zwykłej oraz ciężkich przypadków pęcherzycy liściastej. Stosuje się: glikokortykosterydy dożylnie – głównie deksametazon; z racji drogi podania leku terapia odbywa się wyłącznie w trakcie pobytu pacjenta na oddziale dermatologicznym; lek podawany jest zwykle przez 3 dni, a procedura powtarzana jest co 3 tygodnie; mechanizm działania jest analogiczny jak w przypadku sterydów stosowanych miejscowo; zmniejszają one aktywność układu immunologicznego, tym samym hamują procesy autoagresji; glikokortykosterydy doustnie – głównie prednizon; przyjmowanie tego leku nie wymaga pobytu w szpitale, stosowany jest w sposób ciągły w malejących dawkach, tzn. na początku terapii stosowane są tzw. dawki uderzeniowe, następnie maleją one w ciągu kilku tygodni, po to aby na przestrzeni kilku lub kilkunastu miesięcy stosować jedynie jedną lub dwie niskie dawki prednizonu na tydzień; leki immunosupresyjne doustnie lub dożylnie – obecnie stosowany jest cyklofosfamid, azatiopryna, niekiedy metotreksat; wykazują działanie identyczne z glikokortykosterydami, stąd stosowane są nieraz równolegle z nimi, co pozwala na redukcję dawek i uniknięcie niektórych skutków ubocznych działania tych leków; terapia podobnie jak w przypadku sterydów trwać może nawet kilka miesięcy; wlewy dożylne immunoglobulin G – jest to jedna z nowszych metod terapii; polega na podawaniu przez około 4 dni (co 4 tygodnie) specyficznych białek syntetyzowanych w ten sposób, aby wyłapywały krążące we krwi tzw. autoprzeciwciała; antybiotyki – podawane, aby zapobiec infekcji bakteryjnej; stosowane są głównie tetracykliny; należy pamiętać, że są one bezwzględnie przeciwwskazane u kobiet w ciąży. Pęcherzyca - ankieta dotycząca przeciwwskazań do stosowania glikokortykosteroidów Przed wizytą u specjalisty i wyborem odpowiedniego leczenia warto zapoznać się z prostą ankietą dotyczącą przeciwwskazań do stosowania glikokortykosteroidów. Należy o nich pamiętać nawet w przypadku terapii miejscowej. Odpowiedź twierdząca w którymkolwiek z pkt. powinna być szczegółowo przeanalizowana ze specjalistą. Schorzenia będące przeciwwskazaniem do stosowania glikokortykosteroidów TAK NIE cukrzyca nadciśnienie osteoporoza nabyte (AIDS) lub wrodzone zespoły niedoborów odporności choroby przebiegające z zajęciem mięśni szkieletowych (miopatie) choroba wrzodowa żołądka lub dwunastnicy jaskra, zaćma Pęcherzyca - leki Leki immunosupresyjne są niewątpliwie bardzo skuteczne w terapii pęcherzycy, przede wszystkim ze względu na ingerencję w mechanizm rozwoju choroby. Należy jednak pamiętać o bezwzględnych przeciwwskazaniach do stosowania tych leków, istnienie któregokolwiek z nich powinno być wyraźnie zaznaczone podczas wizyty lekarskiej. Są nimi: znaczne niedobory odporności wrodzonej i nabytej – zahamowanie funkcji układu immunologicznego po zastosowaniu leku nasila ograniczone już zdolności obronne organizmu i grozi ciężkimi infekcjami; niewydolność wątroby – dochodzi do skumulowania preparatu w organizmie, gdyż wątroba jest głównym organem metabolizującym i usuwającym leki. Pęcherzyca – ile trwa? Jest to schorzenie przewlekłe, które nawet w przypadku natychmiastowego włączenia leczenia trwać może kilka miesięcy. Co prawda objawy mogą ustąpić w ciągu paru tygodni, ale leki należy przyjmować nadal w celu zmniejszenia aktywności układu immunologicznego. W większości wypadków zapewnia to trwałą remisję choroby. Pęcherzyca – leczenie domowe Większość z elementów terapii odbywa się w warunkach domowych. Hospitalizacja jest niezbędna w celu dożylnego podawania leków, deksametazonu i cyklofosfamidu. Dziękujemy za przeczytanie naszego artykułu do końca. Jeśli chcesz być na bieżąco z informacjami na temat zdrowia i zdrowego stylu życia, zapraszamy na nasz portal ponownie!
Opieka na psem polega na regularnym podawaniu leków i częstej pielęgnacji skóry Łatka tj. kąpiele co 2 dni i nakładanie maści na zmiany skórne dwa raz dziennie. W załączeniu znajdują się zdjęcia psiaka przed i w trakcie leczenia. Poniżej kalkulacja miesięcznych kosztów leczenia psa: 1. Badanie krwi – koszt ok. 100 zł.
Skóra jest zbudowana z 3 warstw: naskórka, skóry właściwej zbudowanej z 2 warstw i tkanki podskórnej. Wszystkie te warstwy są ze sobą połączone za pomocą różnych struktur. Niszczenie właśnie ich przez przeciwciała, wyprodukowane przez nieprawidłowo reagujące komórki odpornościowe jest przyczyną powstawania pęcherzy. Pęcherz duży i pęcherz mały Do tej pory jest znanych kilka rodzajów tych chorób- pęcherzyca zwykła, liściasta. Wszystkie objawiają się tym ze na skórze tworzą się liczne pęcherze, jednak od rodzaju choroby zależy czy pęcherze tworzą się także na błonach śluzowych jamy ustnej spojówek i okolic narządów moczowo-płciowych, a także jak głęboko sięgają w głąb skóry. Dla każdej pęcherzycy jest typowy objaw, polegający na tym, że pocieranie skóry w pozornie zdrowym miejscu powoduje powstanie podobnie jak inne najczęściej występujące schorzenie dermatologiczne – łuszczyca mają uwarunkowania genetyczne, ponieważ częściej opisywane są u osób, u których w rodzinie, ktoś już wcześniej chorował. Ostatnio brane jest tez pod uwagę, jako przyczyna zachorowania na pęcherzycę zakażenie różnego rodzaju wirusami. Co lubią pęcherze, a czego nie lubi skóra? Jest wiele czynników, które powodują zaostrzenie choroby i wysiew pęcherzy. Są to między innymi oparzenia, wystawianie skóry na światło słoneczne i leki, głównie stosowane przez kardiologów w leczeniu nadciśnienia tętniczego (βadrenolityki, i inhibitory konwertazy angiotensyny), ale także niektóre antybiotyki. Osoby chore na pęcherzyce powinny unikać jedzenia nadmiernych ilości porów, czosnku i cebuli, gdyż może to także nasilać tworzenie pęcherzy. Pęcherzyca zwykła i niezwykła Najgorszą odmianą pęcherzycy jest pęcherzyca zwykła, pęcherze tworzą się i na skórze i na błonach śluzowych, czasami powodując powstawanie ran w przełyku, co niekiedy uniemożliwia przyjmowanie pokarmów. Inne postaci pęcherzycy najczęściej przebiegają łagodniej, poza zmianami skórnymi, nie utrudniają funkcjonowania. Pęcherzyce są chorobami przewlekłymi, nawet po wieloletniej przerwie objawy mogą nawrócić. Sposób leczenia tych chorób uzależnia się od rozległości zmian skórnych i odmiany pęcherzycy. Podstawą leczenia są glikokortykosteroidy razem z lekami hamującymi czynność układu immunologicznego (odpornościowego). Niestety leczenie takie ma wiele działań niepożądanych. Najbardziej niebezpieczny jest częstszy rozwój nowotworów, większe narażenie na występowanie infekcji i ich cięższy przebieg, uszkodzenie wątroby i szpiku kostnego powodujące np. niedokrwistość. W sytuacji kiedy nie można stosować leków immunosupresyjnych, pozostaje stosowanie bardzo dużych dawek glikokortykosteroidów, jednak takie leczenie również nie pozostaje bez wpływu na organizm. Przy długotrwałej sterydoterapii rozwija się cukrzyca, osteoporoza i choroba wrzodowa żołądka, może też rozwinąć się jaskra i zaćma. Polecamy: Oparzenia słoneczne - czy skóra lubi słońce? Poza systematycznym przyjmowaniem leków, ważne jest utrzymanie higieny skóry, codzienne odkażające kąpiele, pozwalające na zmniejszenie ryzyka zakażenia uszkodzonego naskórka i skóry. Na szczęście pęcherzyce są rzadkimi chorobami, pomimo tego że zazwyczaj ich przebieg nie jest ciężki i nie stanowią zagrożenia życia to jednak utrudniają codzienne funkcjonowanie, kontakty międzyludzkie i znacznie pogarszają jakość życia. Czytaj też: Pielęgnacja skóry suchej Uwaga! Powyższa porada jest jedynie sugestią i nie może zastąpić wizyty u specjalisty. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem!
Punkty Kluczowe. Pęcherzyca liściasta jest rzadką autoimmunologiczną chorobą skóry, która występuje u wielu różnych gatunków. Ostateczne rozpoznanie opiera się na połączeniu danych z wywiadu klinicznego i potwierdzenia obecności charakterystycznych zmian makroskopowych z obrazem histopatologicznym.
Fot: auremar / Pęcherzyca należy do chorób układu immunologicznego (odpornościowego). W wyniku choroby na skórze pojawiają się bolesne pęcherze. Organizm produkuje wówczas przeciwciała, które powodują utratę łączności między komórkami różnych warstw naskórka Pęcherzyca ma kilka odmian (np. pęcherzyca liściasta). Pęcherzyca to rzadka choroba układu odpornościowego (immunologicznego), której objawem jest powstawanie bolesnych pęcherzy oraz ran na skórze i błonach śluzowych, a także rozwarstwianie się naskórka. Rany łatwo się odnawiają i nie chcą się goić. Łatwo rozprzestrzeniają się również na coraz bardziej rozległe partie ciała. Nie są znane dokładne przyczyny powstawania pęcherzycy. Wiadomo jednak, że u chorej na nią osoby dochodzi do nieprawidłowości w układzie immunologicznym: organizm błędnie rozpoznaje wówczas prawidłowo działające struktury ciągłości naskórka i eliminuje je. W wyniku niewłaściwej odpowiedzi układu immunologicznego dochodzi do procesu akantolizy – utraty łączności pomiędzy warstwami naskórka.. Możemy więc powiedzieć, że u osoby chorej na pęcherzycę organizm samoistnie dąży do zniszczenia zdrowej skóry. Pęcherzyca – co to za choroba? Trzy rodzaje pęcherzycy Pęcherzyca jeszcze do niedawna uchodziła za chorobę śmiertelną. Obecny postęp medycyny sprawił, że można z nią żyć i w znacznym stopniu zminimalizować przykre dolegliwości, jakie powoduje. Okresowo pęcherzycę można pokonać (wówczas nie daje znacznych objawów), jednak choroba ma tendencję do nawracania. Pęcherzyca należy do chorób bolesnych i w znacznym stopniu pogarszających komfort życia. Naskórek osoby chorej jest niezwykle delikatny i podatny na urazy – wystarczy mocniejsze dotknięcie czy potarcie skóry, aby zaczął się rozwarstwiać i pękać, tworząc rany. Choroba utrudnia wykonywanie codziennych czynności, a także normalne kontakty międzyludzkie (rany i utrzymujący się stan zapalny naskórka to również problem natury estetycznej). Zasadniczo można wyróżnić trzy rodzaje pęcherzycy. Pęcherzyca zwykła – klasyczna postać pęcherzycy z początku atakuje z reguły błony śluzowe w okolicy jamy ustnej i nosowo-gardłowej, spojówek, a także przełyku oraz strun głosowych. Następnie pęcherze pojawiają się również na skórze, zwłaszcza na dłoniach, rękach, tułowiu, klatce piersiowej, szyi i karku, pod pachami, w pachwinach, na wargach i wokół ust, a także na owłosionej skórze głowy. Cechą charakterystyczną pęcherzycy jest fakt, że rany i rozwarstwienia naskórka powstają już podczas samego pocierania zdrowej skóry. Naskórek traci wówczas ciągłość i tworzą się płytkie rany. Zmiany zazwyczaj goją się samoistnie i nie pozostawiają blizn, o ile nie wda się w nie zakażenie i stan zapalny. Proces gojenia jest czasochłonny, tym bardziej że rany bardzo łatwo się odnawiają. Chorobie towarzyszy ból i pieczenie uszkodzonego naskórka. Pęcherzyca liściasta – przypomina nieco opryszczkę skórną lub rumień. Należy do odmian łagodniejszych, ponieważ u chorych na pęcherzycę liściastą zmiany skórne są jedynie powierzchowne i nie sięgają do głębszych warstw naskórka. Pęcherze pojawiają się zazwyczaj najpierw na owłosionej skórze głowy, a następnie rozprzestrzeniają się także na okolice twarzy, warg, szyi i karku, piersi i/lub plecy. Pęcherze powodują dotkliwe swędzenie. Pęcherzyca paranowotworowa to trudna do leczenia i rzadka postać pęcherzycy, która pojawia się u osób uprzednio leczonych na choroby nowotworowe. Pęcherze i owrzodzenia występują na ustach, wewnątrz jamy ustnej, a także w przełyku. Jakie są przyczyny pęcherzycy? Bezpośrednią przyczyną pęcherzycy jest obecność w organizmie przeciwciał pemphigus, które w związku z komórkami tworzącymi naskórek (tzw. keratocystami) powodują proces akantolizy, czyli utraty łączliwości komórek poszczególnych warstw naskórka. Choroba powstaje najprawdopodobniej na podłożu genetycznym, choć jej dokładne przyczyny nie są znane. Tym samym nie istnieje profilaktyka pęcherzycy. W medycynie znane są przypadki osób, u których pęcherzyca ujawniła się pod wpływem zażywania niektórych leków lub nawet po wystąpieniu oparzeń skóry czy wystawieniu ciała na działanie światła słonecznego. Diagnoza i leczenie pęcherzycy Pęcherzycę nie trudno zdiagnozować na podstawie opisywanych przez pacjenta objawów, a także z uwzględnieniem obserwacji zmian skórnych. Diagnoza pęcherzycy jest ponadto poparta badaniami laboratoryjnymi, które mają wykazać obecność odpowiednich przeciwciał produkowanych przez organizm. Choć pęcherzyca daje bardzo charakterystyczne objawy, w początkowej fazie diagnostyki bywa mylona z innymi chorobami dającymi objawy dermatologiczne (np. z opryszczką, półpaścem, rumieniem wielopostaciowym, grzybicą skóry, liszajcem pęcherzowym). Pęcherzycę leczy się przede wszystkim objawowo – terapia ma na celu zminimalizowanie dotkliwych objawów skórnych. Podstawą jest leczenie farmakologiczne, zwłaszcza za pomocą leków z grupy glikokortykosteroidów oraz środków immunosupresyjnych (hamujących czynności układu odpornościowego). Ważnym elementem leczenia są codzienne kąpiele z dodatkiem środka odkażającego, który zmniejsza ryzyko zainfekowania istniejących ran, a także zapobiega ich dalszemu nadmiernemu rozprzestrzenianiu się. Zobacz film: Jakie funkcje pełni skóra człowieka? Źródło: Bez skazy Czy artykuł okazał się pomocny?
. 493 109 770 491 356 788 156 230
pęcherzyca u psa zdjęcia
